เกิดใหม่อีกครา ข้ายังเป็นคุณหนูรองผู้ไร้ค่าเช่นเดิม

เปิดนิยายเรื่องใหม่ค่ะ????????

นิยายจีนโบราณฟีลหวาน ๆ NC ฉ่ำ ๆ ตามสไตล์ไรท์ แต่ไม่ได้เยอะเกินไปเป็นไปตามเนื้อหา พระเอกเย็นชา(ผู้คลั่งรัก) ส่วนนางเอกสายชิว(เน้นหาเงิน) 

เรื่องราวจะเริ่มคลายปมทีละส่วน เนื้อหาจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ใด ๆ คือไรท์พยายามโฟกัสที่พระนาง เพื่อไม่ให้เนื้อเครียดและออกทะเลจนเกินไปนะคะ

ฝากกด ❤️ และคอมเมนท์ให้ด้วยน๊าา

​

เรื่องย่อ:

เยว่เหยาต้องย้อนเวลากลับไปเกิดใหม่ในชาติเดิมของตนเอง โดยในชาติก่อนนางเป็นเพียงสตรีโง่งมที่หลงเชื่อพี่น้องจนต้องตกตายอย่างน่าเวทนา

เมื่อมีโอกาสได้ไปเกิดใหม่ในยุคแห่งการพัฒนา นางจึงไม่พลาดคว้าโอกาสที่จะได้พัฒนาตนเองจนเก่งกาจ แต่แล้วชีวิตอันสงบสุขกลับต้องจบลงเพราะตนเองกลายเป็นโรคร้าย วันหนึ่งนางมีโอกาสได้อ่านนิยายที่มีเรื่องราวคล้ายคลึงกับอดีตชาติ ทว่ายังอ่านไม่ทันจบนางก็สิ้นใจเสียก่อน

โชคชะตานำพาให้นางได้มาเกิดใหม่อีกคราในยุคโบราณ นางผู้ผ่านชีวิตมาถึงสองคราไม่ได้ต้องการล้างแค้น นางเพียงปรารถนาความสงบสุข และร่ำรวย นางจึงเลือกเป็นคุณหนูรองผู้ไร้ค่า แสร้งทำโง่งม ปกปิดตัวตนให้จากพ้นหายนะ

ทว่าชีวิตกลับต้องเปลี่ยนไปตั้งแต่วันแรกที่ย้อนกลับมา นางได้พบบุรุษผู้ปกครองแดนเหนือ เขามีฉายาว่าอ๋องปีศาจ บุรุษผู้เย็นชา และมีนัยน์ตาที่มืดดำดั่งรัตติกาล ขาทองคำที่จะช่วยคุ้มครองปกป้องนาง 

นางต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องของนางเอกในนิยายอย่างเลี่ยงไม่ได้ คนรอบกายของนางก็ล้วนแต่ไม่ธรรมดา ความลับที่ซ้อนเร้นทำให้เรื่องราววุ่นวายจนยากจะคลายออก ท้ายที่สุดนางจะหลีกหนีชะตาเดิม และมีความสุขดังหวังหรือไม่ ติดตามเอาใจช่วยเยว่เหยา คุณหนูรองผู้ไร้ค่าด้วยนะคะ

ตัวอย่าง 1

เยว่เหยานั่งวาดภาพตลับชาดหลายแบบ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่าทั้งเนื้อทั้งตัวเมื่อยขบไปหมด ร่างบางบิดกายเล็กน้อย ก่อนจะลุกยืนขึ้น.. แต่แล้วก็ต้องผงะเพราะมีคนกำลังนั่งจ้องมองนางอยู่นานโขแล้ว

ชินอ๋องนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่.. มือข้างหนึ่งของเขาเท้าแขน เอียงศีรษะมองนางอยู่ เส้นผมดำยาวสลวยของเขาละอยู่ข้างแก้ม ผิวของเขาแม้จะคล้ำแดดแต่กลับดูเนียน เข้ากับผมยาวสยายนั้น

‘หล่อเหลาเกินไปแล้ว’ เยว่เหยาไม่รู้เลยว่าเขาคือคนหรือปีศาจ ความหล่อเหลา สง่างามที่เปล่งประกายออกมามีมากเกินไปราวกับไม่ใช่คน..

“ท่านอ๋อง.. เข้ามาได้อย่างไรเจ้าคะ” นางรีบถอยหลังกรูด พร้อมกับกระชับเสื้อคลุมเข้าหากัน

“คุณหนูรองหยวน หญิงสาวผู้ไร้ค่า ที่ร่ำลือกันทั่วทั้งเมืองหลวง เหตุใดเจ้าในตอนนี้ไม่ใกล้เคียงสักนิด” ร่างสูงเดินเข้าประชิดนาง เพราะความมืดสลัวทำให้นางมองไม่เห็นแววตาของเขา จึงยากที่จะเดาใจ

เยว่เหยาที่ถอยหลังจนชนเข้ากับตู้หนังสือแล้ว นางถอยต่อไม่ได้แล้ว.. เขากักขังตัวนางเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะก้มใบหน้าใหญ่ลงมาดอมดมกลิ่นกายสาว..

นางพยายามต่อต้านด้วยการผลักไสร่างกายใหญ่โตของเขาออกไป แต่ผลักเท่าใดก็ไม่เป็นผล ทั้งยังเป็นการส่งมือน้อยของตนเองไปให้เขาจับกุม..

“ท่านอ๋องต้องการสิ่งใดเจ้าคะ” มือของนางปัดแท่นวาดภาพจนล้มลง

“มาเป็นคนของข้า..” เขาเอ่ยขณะที่จมูกจรดอยู่แก้มนวล

“ข้าเป็นชาวเมืองของท่านอยู่..” เสียงของเยว่เหยาสั่นเครือ นางกำลังถูกเขาลวนลาม

“คำตอบของเจ้าไม่ถูกใจข้า” ริมฝีปากหนาประกบลงยังริมฝีปากเล็ก ความดุร้ายและดิบเถื่อนนี้กลับทำให้เยว่เหยาเคลิ้มตามได้โดยง่าย ทั้งที่นางไม่ชอบให้ผู้ใดฝืนใจ..

ลิ้นใหญ่พัวพันลิ้นเล็ก ทั้งดูดดึงริมฝีปาก และขบกัด เขาสูบลมหายใจของนางไป จนเริ่มหายใจไม่ทัน..

“อื้อ..” ร่างนุ่มครางประท้วง

“ให้ข้าพอเท่านี้หรือไม่” เซียวหยงผละใบหน้าออกให้นางได้หายใจ.. เขาเพียงต้องการพิสูจน์ว่านางมีน้ำหนักในใจตนเองเพียงใด บัดนี้เขาแน่ใจตนเองแล้ว

“ท่านจะเป็นโจรเด็ดบุปผาหรือเจ้าคะ” นางพยายามเอ่ยเรียกสติเขาและตนเอง เขาหล่อกร้าวใจเกินไป..

“กระต่ายน้อย..เจ้าช่าง…” นางช่างร้ายกาจทั้งที่จูบตอบรับเขาอย่างดูดดื่ม แต่กลับพูดบ่ายเบี่ยงจนรอดตัวไปได้